Zgodnie z art. 68 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe będące skutkiem wydania i doręczenia decyzji nie powstaje, jeżeli decyzja ustalająca to zobowiązanie została doręczona po upływie 3 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy. Jeśli jednak podatnik nie złożył deklaracji w terminie przewidzianym w przepisach prawa podatkowego albo w złożonej deklaracji nie ujawnił wszystkich danych niezbędnych do ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego obowiązuje inny termin. Zobowiązanie podatkowe nie powstaje w takim przypadku, pod warunkiem że decyzja ustalająca wysokość tego zobowiązania została doręczona po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.
Ponadto, zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe ulega przedawnieniu z upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.
Bieg terminu przedawnienia zostaje jednak przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Wynika to z regulacji zawartych w art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej. Przepisy te ponadto stanowią, że po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.
Aby bieg przedawnienia został przerwany, konieczne jest zastosowanie środka egzekucyjnego. Z art. 67 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wynika, że podstawę zastosowania wymienionych środków egzekucyjnych stanowi:
- zawiadomienie o zajęciu prawa majątkowego zobowiązanego u dłużnika zajętej wierzytelności albo
- protokół zajęcia prawa majątkowego, albo
- protokół zajęcia i odbioru ruchomości, albo
- protokół odbioru dokumentu.
